Thursday 30 September 2010

Και θα πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση!


[ Σας υποσχέθηκα ότι θα ξεκινήσω κάτι νέο. Μα δεν το παίρνω απόφαση. Το ξέρω σας έχω κουράσει. Σήμερα όμως σας το υπογράφω: ]



Mε κοιτάς και θυμάσαι όλους τους φόβους σου. Αυτούς που έζησες και τους άλλους που απλώς τους φαντάστηκες. 

Να μ’αγγίξεις δε μπορείς, αυτό είναι σίγουρο - είμαι πολύ απόμακρη, πολύ πιο έξω από τα μικρά σύνορα του δικού σου μικρού κόσμου

Αυτή είναι η φωνή μου και ίσα ίσα που την άκουσες. Μέσα από τη βραχνάδα του τσιγάρου, μέσα από τη ζαλάδα του αλκόολ και μέσα από το φίλτρο του φτιαξίματος, αυτές είναι οι σκέψεις μου. Όλες για εσένα. Όλα για εσένα τα έκανα. Για να δεις πως είμαι. Να υποψιαστείς ότι υπάρχει κάτι έξω από το μικρόκοσμο που λες ζωή σου και να το νιώσεις

Ο νεαρός εκείνος ήταν σαν κι εσένα. Αυτός με ερωτεύτηκε. Με περίμενε τα βράδια στο φοιτητικό του δωμάτιο για να μ’αγκαλιάσει, όχι μόνο να με πηδήξει. Το χνότο του ήταν μωρού, και η σάρκα του το ίδιο. Γλυκός σαν κι εσένα κι ανυποψίαστος γι’αυτά που είναι και για τ’άλλα που θα΄ρθούν.   Ανυποψίαστος! 

Θα μπορούσα να τον καταστρέψω χωρίς να το πάρει είδηση. Όλο τον υπέροχο κόσμο σας θα μπορούσαμε να τον καταστρέψουμε χωρίς να πάρετε είδηση. Γιατί δεν ξέρετε να αγαπάτε εσείς του είδους σας. Γιατί οι υπόλοιποι είμαστε διαφορετικοί Άνθρωποι.

Γιατί δεν είμαστε επαναστάτες. Γιατί ξέρουμε τί θέλετε και σας το δίνουμε. Γιατί εσείς του είδους σας είστε όλοι οι ίδιοι. Γιατί είστε στερημένοι. Γιατί εμείς σας πηδάμε! 

Γιατί, πάνω απ’όλα είστε ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ
Και τώρα επιστρέφω στον εαυτό μου!
ΤΩΡΑ

Υ.Γ. Ο Ελύτης δεν πήρε τσάμπα το Νόμπελ. Κάτι ήξερε για τα όνειρα. Κάτι ήξερε και για την εκδίκηση. Κάτι ήξερε για τους ανθρώπους και τους Ανθρώπους. 

Tuesday 28 September 2010

Πατάω το delete



Μικρό κορίτσι χιλιάδων ετών φωτός. Τώρα απόσταση είναι αυτό ή ηλικία; Δεν ξέρω.. Δεν έχει σημασία. 

Είμαι εδώ κι εκεί κι αλλού. Αυτό μετράει τον τελευταίο καιρό- μια περιπλάνηση απλή, τίποτα παραπάνω. Μια γενική διαδρομή χωρίς συγκεκριμένη κατάληξη. 

Ένα- η περιπλάνηση.
Δύο- η πλάνη στο περί. Στο γύρω γύρω δηλαδή.

Αυτό κάνω τόσο καιρό. Αυτή είναι η ζωή που διάλεξα. Μπερδεύω το ένα με το δύο, ζω μια περιπλάνηση στην πλάνη, ένα αλλόκοτο ταξίδι στο φανταστικό. Σ’αυτό που νομίζω πως υπάρχει. Όχι σ’αυτό που πραγματικά με περιβάλλει. 

Δεν θέλω να βρίσκομαι κάπου- θέλω να υπάρχω παντού. Να νιώθω πως είμαι το σύμπαν ολόκληρο. Εγώ να κινώ τα νήματα της ζωής. Να τρέχω με ταχύτητα που το μάτι δεν πιάνει και να κάνω δεκάδες κύκλους γύρω από τον ήλιο, σαν μικρός Ίκαρος με φτερά από κερί, μέχρι να λιώσω να χαθώ μες το σύμπαν μου. 

Δε φοβάμαι.

Ο μικρόκοσμός μου θα με απορροφήσει.

Είμαι η τροχιά μου, γι’αυτό δε νιώθω φόβο. Είμαι η ίδια η περιπλάνησή μου, το ταξίδι μου. Φεύγω για κάπου αλλού.

Τώρα πια είμαι έτοιμη να σβήσω τα πάντα.

Τα εξαφανίζω όλα- πατάω το delete και η καινούρια πλάνη μου αρχίζει. 

Friday 24 September 2010

Φεύγω, φεύγω, φεύγω

Μεγάλος [α δ ε ι α ν ό ς ] κήπος. [ Α δ ε ι α ν ό ] και το μυαλό μου. Η υγρασία της θάλασσας στο δέρμα μοιάζει με γυμνοσάλιαγκες με δέρμα φιδιού να τυλίγονται γύρω μου και να με σφίγγουν χωρίς αντίσταση καμία. Με τα πλοκάμια τους τα δέντρα αγκάλιαζουν τις σκιές του μυαλού. 

Το χρώμα του νερού τα βούλιαζει όλα χωρίς ελπίδα για μια επιστροφή στο καταπράσινο του φρέσκου χόρτου. Η πρώτη βροχή σκέπαζει τα θολά νερά του κήπου. 

------------------------------
Τίποτα δε θα΄ναι το ίδιο πια. 


Εκείνο που πιο πολύ απ’όλα μ’είχε σημαδέψει ήταν εκείνος ο νοσηρός έρωτας που άφησε το σημάδι του παντού, άγγιζα με τα χέρια τις πληγές και τα υγρά χείλια. “Ο έρωτας” είπε μια φωνή σπασμένη σαν να έλεγε “πέθανε” ή κάτι τέτοιο.. Και τίναξα τα μαλλιά μου σαν πρωταγωνίστρια ελληνικής ταινίας κ’είπα “φεύγω” ή κάτι τέτοιο φρικτό πάντως και απαίσιο και η ηχώ έπαιζε παιχνίδι άδικο και καινούριο “φεύγω, φεύγω, φεύγω” και ήταν η ώρα που βγαίνουν τα νυχτερινά πλάσματα και κρατάνε συντροφιά στους χωρίς όνομα θεατές μιας ζωής που κυλάει ανάμεσα στο ναί και στο όχι.

-------------------------------

Συγγνώμη αλλά το σλόγκαν είναι κλεμμένο από τραγούδια στο ραδιόφωνο” δεν γέλασε κανένας μόνο ένας γέρος έπαιζε τις χάντρες στο κομπολόι του και ο Χρόνος κυλούσε αντίστροφα όπως ο άνεμος “ποτέ πια”.

Θα ερχόταν με το ξημέρωμα ένας γλάρος με τη κάτασπρη στολή του και θα προσπαθούσε να κάνει την παρουσία του αισθητή σαν τα όργανα που έχουν στις στρατιωτικές μπάντες τουρουτουτούτουτουτού

Και μετά μόνο η ηχώ που μοιάζει να κοροιδεύει.. 

Che fece... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


ΥΓ. έχουμε τεράστια αποθέματα θυμού. αγάπης. πόνου. 
       κάποτε τελειώνουν, δεν τελειώνουν;
ΥΓ2. πώς τα καταφέρνει πάντα ο Καβάφης..

Thursday 16 September 2010

Για ένα γαμημένο γαμήσι



bungee jumping Pictures, Images and Photos

Η Κάτια. Θηλυκό αγέρωχο, δυνατό. Πάρτυ άνιμαλ και βάλε..   

O Αχιλλέας. Τον γνώρισε με έναν στίχο στο στόμα. “Γεία, είμαι η Κάτια”, του είπε κι αυτός αντί για απάντηση συνέχισε να τραγουδάει και να χορεύει. Μόλις τελείωσε το ρεφρέν της έστειλε ένα πεταχτό φιλί. Ένα φιλί ανεξήγητο, απρόβλεπτο όπως ήταν κι εκείνος. 

Ο ρυθμός με μικρές ανακυκλώσεις ταξίδευε στο κορμί, λίγο λίγο τρύπωνε στο μυαλό και διέγειρε τις αισθήσεις. Μαζί με την βότκα-μπόμπα την έκαιγε μέσα στο στομάχι. Παρέα με την εικόνα του την ζάλιζε. 

Εκείνος εξακολουθούσε να την πίνει με τα μάτια - εκείνη και όλες τις άλλες. Ατάραχος. Το πρόσωπό του, η χορευτική κίνηση του κορμιού του, ακόμα και η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια πάνω του τραβούσαν το βλέμμα. Ήρθε και θρονιάστηκε δίπλα της, αμίλητος. Αυτή άλλαξε πόδι και κάθισε καλύτερα στο σκαμπό. Βόλεψε αυτοκρατορικά τον κώλο της και άρχισε τα νάζια. Ένιωσε τη μυρωδιά της ανάσας του να φέρνει επικίνδυνους κύκλους γύρω απ’το σώμα της. Αυτό ήταν! Ήταν εκεί. Είχε εισβάλει με θράσος στη ζωή της. 

Όπως εισέβαλε και στην ηρεμία ενός πανέμορφου θηλυκού που καθόταν απέναντί και τον κάρφωνε εδώ και ώρα. Αιχμάλωτη του και αυτή, με το βλέμμα. Η λίμπιντο να κάνει παιχνίδι “Να μ’ακολουθήσεις” της είπε. Πετάχτηκε έξω. Η νύχτα προσπαθούσε να κλέψει φώς απ’τα αυτοκίνητα. Κι εκεί αρχίζει το όνειρο, σκληρο. 

Θόρυβος, άπνοια, στη μέση του δρόμου, να γλιστρά στο οδόστρωμα, φορώντας μόνο τα ψηλοτάκουνά της. Γυμνοί λευκοί αστράγαλοι, γυμνή σάρκα αγκαλιάζει ξεδιάντροπα μια πόλη που ψοφάει για παιχνίδια επικίνδυνα. Ελεύθερη πτώση..

Ο ψίθυρος απ’τα τακούνια της στο πεζοδρόμιο. Ο ψίθυρος από τα μαλλιά της που τινάζονται πέρα δώθε στο βηματισμό. Η κραυγή από τους πόρους του κορμιού της που ξεχνούν “τώρα” και αδιαφορούν για το "μετά". Χίλια στόματα τραγουδούν πάνω της, πύρινες γλώσσες τρέφονται με τη σάρκα της. 

Ανάβει τσιγάρο. Διαπλανητικό ταξίδι. Διαπλανητικό γαμήσι. Αγχολυτικό. Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει. Να συνεχίσει τί; Να χωθεί κάπου με μανία, να στριμωχτεί μαζί του, να χωρέσει δίπλα του. Στην κίνησή του που είναι μιας χρήσης, πολλαπλής θύμησης, άπειρης δύναμης. 

Όχι λέξεις. Όχι βλέμματα. Όχι υπονοούμενα. Μόνο κίνηση. Αγέρωχη, ακούραστη, ακόρεστη. Κίνηση οργασμού. Γι’αυτό το αιώνιο βογκητό που όλο φεύγει κι όλο την καλεί να ακολουθήσει. Κατάρα ευλογημένη.

Η Κάτια ανοιγόκλεισε τα μάτια, του χαμογέλασε για πρώτη φορά, και του’στειλε ένα φιλί. Ένα γαμημένο φιλί! Μιας χρήσης, πολλαπλής θύμησης, άπειρης δύναμης. 

Nα πουλάνε κι οι δυο το Είναι τους για ένα γαμημένο γαμήσι

Sunday 12 September 2010

Χάδι ερωτικό στο σώμα..

..και περισσότερο στη ψυχή, ο Έρωτας. 


Ονειρεύομαι πράγματα που δεν ξέρω για σένα.. Μπροστά στα μάτια μου τα μάτια σου με κοιτούν με πόθο, καθρεφτίζουν το Όμορφο. Ένα νυχτερινό αεράκι μου παίρνει τα μαλλιά, κι εσύ γελάς, γελάς δυνατά για όλα εκείνα τα γελοία που κάνουν τους ανθρώπους μίζερους. Και η αγκαλιά σου μου φέρνει λέξεις στο μυαλό που ψάχνουν ακριβής ορισμούς και νιώθω ότι πρέπει πια να σταματήσω να σκέφτομαι και να αναλύω τα λόγια..

Μου θυμίζω έφηβη που καταπιάστηκε με το να κατανοήσει τον κόσμο και το πεπρωμένο. Ακόμα δεν κατάλαβα πως ο κόσμος δεν κατανοείται. Μαθαίνεται, πίνεται, διαβάζεται, ταξιδεύεται, δρασκελιέται, ξεχνιέται, αγγίζεται, αντικαθιστάται, αγαπιέται, αλλά δεν κατανοείται.


Πεπρωμένο. Μ’αρέσει πολύ η αγγλική απόδοσή του: Ντέστινι. Μια τόσο αφηρημένη έννοια να κλείνεται μέσα σε μερικά γράμματα της αλφαβήτου και να σ’αφήνει μόνο με μια εντύπωση. Μα όσες περισσότερες φορές την πεις, τόσο καλύτερα θα την καταλάβεις. 

Μ’αρέσει επίσης το “Δοκίμασέ με”. Τράι μι. Για καθετί που το μισό του εαυτού μου διαμαρτύρεται πως δεν τα καταφέρνει το άλλο μισό φωνάζει “Δοκίμασέ με, δοκίμασε με. Τί περιμένεις; Δοκίμασέ με!”.  

“Θέμα τύχης είναι όλα, δηλαδή”.

Περίεργο πως ορίζεται η τύχη σε κάθε άνθρωπο. Πόσα διαφορετικά πράγματα μπορεί να σημαίνει. Όπως ακριβώς και η ευτυχία. Ευτυχία για κάτι μικρό, για κάτι μεγάλο, για μια επιβράβευση, εξαιτίας του έρωτα, της πληρότητας, της φιλίας, της αυτογνωσίας. Μιλώντας πάντα για το ίδιο υπέροχο συναίσθημα που χαρίζει φτερά στην ψυχή σου και σου δίνει τη δυνατότητα να ανέβεις πιο ψηλά από το συνηθισμένο. Μια ακατανίκητη ανάγκη να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο. Και για όλα να φταίει ένα "ευ-"..

Γυρνάς την κατάλληλη στιγμή, τον κοιτάς ενώ σε παρακολουθεί να απομακρύνεσαι και βλέπεις ένα χαμόγελο να σκάει στο πρόσωπό του. Έχει ωραίο χαμόγελο, θα σκεφτείς, δεν είχες ξαναδεί όμοιό του. Ίσως θα΄πρεπε να το είχες κάνει νωρίτερα. Και τριγυρνάς στους δρόμους στολισμένη με το δικό σου χαμόγελο πλέον. Αυτό είναι ευτυχία
Γιατί στην πραγματικότητα αν έχουμε αυτό δε χρειαζόμαστε και πολλά άλλα. 

Υπάρχουν λέξεις όπως αυτές που διακρίνονται για τον ευρύ ορισμό τους.. 

Θα ήθελα να αγγίξω την πληρότητα.. Να είμαι για πάντα ευτυχισμένη. Μα η ευτυχία γεννιέται μέσα μας, με τη δική μας βοήθεια. Αυτό που μπορώ είναι να σ’ερωτεύομαι, να μοιράζομαι μαζί σου το είναι μου. Λες να φτάνει αυτό;


Wednesday 8 September 2010

Τέρμα οι κλάψες μεγάλε


-“Αυτή τη στιγμή αρχίζω μια καινούρια ζωή. Βρίσκομαι στο ξ ε κ ί ν η μ ά της.


Η νέα μου ζωή έχει όλη την πείρα της παλιάς, που βαραίνει παραπάνω από ένα παλιό βιβλίο με νέο εξώφυλλο. 

Το εξώφυλλό μου είναι πολύχρωμο κι αγαπημένο, στολίζει το βιβλίο αγκαλιάζοντας το με την πιο ζεστή αφή.

Γιατί ξαναβαφτίστηκα, ξανάλαμψα όπως ένα δωμάτιο που για χρόνια παρέμενε σκοτεινό μέχρι κάποιος να ανοίξει τον διακόπτη και να φωτίσει ξανά το πρόσωπό μου. 
Έτσι που σήμερα είμαι καινούρια. Τα παλιά πήραν μια βουτιά, χάθηκαν. Κι απέκτησα ένα καινούριο όνομα, Νένη. Μου το’πε στο κρεβάτι. Μου΄πε: “Νένη, σ’αγαπώ πολύ”. 

Κι έτσι έγινε η Νένη. Απέρριψα την παλιά ταυτότητα, το παλιό διαβαστήριο. 
Είμαι καινούρια, σ’έναν κόσμο που έχει παλιώσει

Κι απ’αυτή τη δύναμη που μου καθορίζει το νέο μου όνομα, το νέο μου πρόσωπο, ξανακαινουριώθηκα μες την αγάπη σου, μες τη λατρεία σου, μες το πάθος σου για μένα. 

Κι αυτή με βοήθησε να β γ ά λ ω από πάνω μου τα λέπια της παλιάς μου αγάπης. Σαν ψάρι που κολυμπά στα νερά της νέας θάλασσας, τοποθετώ τ’αυγά μου σε νέες κρύπτες βράχων. Ώσπου να’ρθουν άλλοι ψαροτουφεκάδες και να την σκοτώσουν.


-"Η μοναξιά σου πλοίο που δεν άραξε".


Έξω άρχισε να ξημερώνει. Τα πηχτά κρύα σκοτάδια. Έχω τις λέξεις μέσα μου, είμαι έγκυος απ’αυτές. Πρέπει να πάρω καθαρτικό. 

Το μεγάλο ρολόι σβηστό. Η φωνή της Αλεξίου. Κι εσύ, για πάντα πιο χαμένος από το χάος. 
"Να μου το πεις, το σ'αγαπώ και πάλι, να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη". 

ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΚΛΑΨΕΣ ΜΕΓΑΛΕ. ΠΑΜΕ ΓΙ'ΑΛΛΑ. 

και τώρα πλέον θ'ακούω Μητροπάνο κι Αρβανιτάκη.
"Σ'αγάπησα λιγάκι".



Friday 3 September 2010

Ο φόβος για τον φόβο


Αυτά που έγραψα για εσένα και εμένα είναι όλα λάθος, είναι η νοσταλγία μου, που φύτρωσε πάνω στην άκρη ενός γκρεμού, είναι η δίψα μου, που βγήκε από το πηγάδι των ονείρων μου. Γιατί η φαντασία μας, είναι και η μόνη παγίδα της ζωής μας. 

..Κι αυτός ο φόβος για τον φόβο, η μόνη τροχοπέδη μας. 

O πόνος όμως καιροφυλακτεί παντού. Ακόμα κι όταν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια αυθεντική σχέση, είμαστε τόσο ασυνήθιστοι, τόσο ανέτοιμοι, που από φόβο μήπως δε μπορέσουμε να ανταποκριθούμε, υιοθετούμε ψεύτικη συμπεριφορά.

Σε μια “αληθινή σχέση” αυτό που φοβόμαστε να εκφράσουμε δεν είναι οι σκέψεις μας, γιατί αυτές, σαν κοινωνική φλυαρία, δε μας αγγίζουν, δε μας εμπλέκουν στην απόκρυφη διάσταση της συνάντησης. Φοβόμαστε για τα αισθήματα μας που η πείρα μας δίδαξε ότι συνήθως ποδοπατιούνται. 

Αυτά ωστόσο αντιπροσωπεύουν την πιο αληθινή έκφραση της ύπαρξής μας. Είμαστε αυθεντικοί μόνο στις παρορμήσεις της ψυχής που είναι πάντοτε ο καρπός, το αποτέλεσμα ενός απόλυτα προσωπικού βιώματος. 

Επομένως, είμαστε εξαιρετικά τρωτοί στην περιοχή των αισθημάτων, που φυλάμε τόσο ζηλότυπα