Μάθημα πατριδογνωσίας

“Η πατρίδα κορίτσι μου, είναι η δεύτερη σου μάνα. Απαρνείεσαι ποτέ τη μάνα σου;” τα μάτια του έμοιαζαν με μάτια εφήβου, γεμάτα ζωντάνια, πόθο για ζωή, αισθήματα. 
“Όπου κι αν πας η ερώτηση πάντα ίδια θα’ναι: Από πού είσαι; Είσαι από εκεί που γεννήθηκες. Αυτή είναι η πατρίδα σου. Εδώ που μεγάλωσες. Διότι, τέτοιο νησί, κορίτσι μου, δεν υπάρχει ούτε στην Αμερική” . Κι ας μην έχει βγει ποτέ από το χωριό του ο παππούς. 

“Αυτοί που φύγανε, και κάνουν χρόνια και δεκαετίες να’ρθουν πίσω, στο τέλος εδώ γυρίζουν. Πονάει η ξενιτιά. Πονάει σαν αγκάθι τρυπωμένο στην ψυχή και στην καρδιά. Σαν πληγή ανοιχτή που η μόνη της γιατρειά είν’η επιστροφή”.

Η νοσταλγία, γίνεται θηρίο ανήμερο και ο πόθος παραμένει για πάντα άσβεστος. “Θα πάω παππού, μια μέρα στο σπίτι σου, να περπατήσω στους τόπους που περπατούσες και εσύ, να ζήσω μια μέρα Δική σου”..κι ύστερα θα φύγω.

Γιατί δε μπορώ να πάω πίσω όταν “χρωστάω” στον τούρκικο στρατό. Εξάλλου, πώς να πας όταν είσαι πια ξένος. Πώς να πας όταν πλέον η πατρίδα άρχισε να χάνει το νόημά της. Πώς να πας όταν όλα πλέον άρχισαν να χάνουν την αξία που είχαν. 


Κι άντε να εξηγήσεις τώρα στον παππού..

Μετά από 36 χρόνια, βρήκα τον τόπο αδιάφορο, ανοίκειο, και μισή μου πατρίδα ξερή, βαθιά λαβωμένη. Συνάντησα Τούρκους καλλιεργητές στα χωράφια σου, έρημο το χωριό σου, στο σπίτι το πατρικό “ξένα παιδιά, ξένα γελάδια”.  

Εσείς οι μεγάλοι δεν αντέχετε πλέον να βλέπετε έτσι το νησί. Μισό. Γιατί το μάθατε ως ένα. Τ’αγαπήσατε ολάκερο σαν μια πατρίδα. Το ξέρω. Το βλέπω. 

Μα και οι νέοι, αναζητάνε τις ρίζες τους. Έχουν την ανάγκη ν'ανήκουν σε μια πατρίδα. Μια πατρίδα γλυκιά, χωρίς τον μιναρέ, τον Χότζα, την τούρκικη σημαία. 

Γιατί κι’αυτοί, ΑΥΤΟ μάθανε. 

Τί απομένει δηλαδή; Ένα χάσμα αγεφύρωτο. Κι άντε να το φτιάξουμε.

Έμεινε όμως ένα τσιγάρο να φέγγει στη νύχτα από εκείνη τη μέρα. Σαν σήμερα.
Δυο πράγματα θυμάμαι: Το τσιγάρο και το ΓNΤΟΥΠ που έκανε το σώμα του σαν έπεσε.  

Η καύτρα του τσιγάρου και το πείσμα να ζεις και να πεθαίνεις ελεύθερος. Γιατί υπήρξαν άνθρωποι που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν μαθήματα πατριδογνωσίας χωρίς μίσος, χωρίς δεύτερες σκέψεις. 

Το τσιγάρο ήταν και θα είναι τo φύλλο δάφνης του. 


Υ.Γ. Ίσως θα'πρεπε σήμερα να γράψω κάτι για  το αεροπορικό δυστύχημα, με μπόλικα  "πρέπει", με μπόλικα "γιατί". Μα έλα που το χέρι και το μυαλό μου αρνούνται.