Το αίσθημα της ευτυχίας είναι αίσθημα αναδρομικό.

Δεν είμαι λάτρης της θάλασσας. Μάλλον την αποφεύγω. Η θέα της από κοντά δεν κρύβει για μένα καμιά δυνατή συγκίνηση, όπως συμβαίνει συνήθως σε πολλούς.  Μόνο με τους μήνες έχω μια σύνδεση..

Για χρόνια πολλά, ίσως σε όλη μου τη ζωή, κάθε φορά που πλησίαζε ο μήνας Αύγουστος, η ψυχή μου σφιγγόταν, λες και προσπαθούσε να χωρέσει μέσα σε μια στιγμή.

Ήταν ένα αίσθημα ανεξήγητο. Έμοιαζε με σκότωμα. Δεν ήταν αρρώστια, δεν ήταν μελαγχολική ροπή, απαισιοδοξία. Ερχόταν και έφευγε. Χανόταν, έσβηνε. Τώρα, το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου νιώθω ότι κάτι έχω χάσει. Τί, άραγε; 

Οι εμπειρίες του μηνός είναι αναρίθμητες και ανυπολόγιστες. 

Γι'αυτό κι όταν ο πλούτος μιας εμπειρίας είναι μεγάλος, ζεις μαζί της χρόνο απεριόριστο.

Ο καιρός που περνά την τρέφει ακόμα περισσότερο. 

Γίνεται κάτι σαν το φόντο ενός πίνακα, όπου σε πρώτο πλάνο διαδραματίζονται οι σκηνές μιας ιστορίας στην οποία παρακολουθείς τον εαυτό σου να παίρνει μέρος, ενώ εσύ στο μεταξύ έχεις απόσπαστεί στο πίσω πλάνο, στο Αμετακίνητο.

Το ταξίδι κοντά σου δεν το ανακαλώ, βρίσκεται συνεχώς μπροστά μου.

Κι όταν ακόμη η καθημερινή μου ζωή ακολουθεί ένα ρυθμό καθημερινότητας, -πράγμα που, είναι αλήθεια, τείνει να χαθεί- η νοερή εικόνα που έχω στο μυαλό είναι αυτό το ταξίδι, που με βάζει κάθε στιγμή μπροστά στο μεταίχμιο όπου βρίσκομαι.

Το αίσθημα της ευτυχίας είναι αίσθημα αναδρομικό.