Tης ζωής η μαρμελάδα

Δεν τον ήξερε. Ούτε τον γνώριζε. Ούτε έμελλε να τον γνωρίσει. Τότε ποιός ήταν λοιπόν;

Ήταν ο άγνωστος, ήταν ο ασαφής, ήταν της μνήμης της η προέκταση.

O χρόνος. Ο δικός μου κι ο δικός σου. Τίποτα, κανένας δε μπορεί να μας τον πάρει. Σήμερα το ξέρω καλύτερα απ’ότι χθές. 

Δε σε ονειρεύομαι. Δεν έρχεσαι συχνά να μου κρατήσεις συντροφιά. Αδειάζοντας από τις περιττές oυσίες μου που δεν γονιμοποιούνται από κανένα, είμαι δικιά σου, πιό απόλυτα, πιό αγνά, πιό αιθέρια, γιατί τώρα η σάρκα έχει αναχθεί στο μηδέν.. 

Απέναντι ο ουρανοξύστης μοιάζει να κοροιδεύει την εμμονή μου στα παλιά. Είναι ψηλός, αρσενικός, δεν καταλαμβαίνει. 

Γκρεμίζουν τα παλιά σπίτια δίπλα μου, μα δεν ξεριζώνουν τη δαπανηρή ζωή μέσα σ’αυτά, γιατί η ζωή είναι ενέργεια, δεν είναι δοκάρια. Οι μπουλντόζες, οι εκσκαφείς, δε μπορούν να αλλάξουν σε τίποτα την πολεοδομία της ψυχής μου. Οι εναέριοι κι οι υπόγειοι, τα τρένα, τα ελικόπτερα, τα λεωφορεία είναι όλα μαρμελάδες. 

Όλες οι πένες της ζωής μου κεντούν το υφαντό της ψυχής μου με ψιλοβελονιές. 

Είμαι έτσι μια στάλα ζύμης που που εσύ θα τη ρίξεις στο ψωμί για να φουσκώσει και να φάει ψωμιά ο κόσμος.

Η φωνή βαριά, σαν από πιάνο. Κι εγώ δε θέλω να’μαι πεσιμίστρια σ’έναν κόσμο που σπαράζεται, θέλω ν’ανέβω πάνω σ’αυτό το μαύρο κύμα, για να δώ πανώρια, πλουμιστή, τέτοια που αξιώθηκα ζωή. 

Με το χαρτί ξανάρχισα τον διάλογο. Έτσι κι εσύ με γνώρισες. 

Τα ίδια λόγια χωρίς τη μουσική, δεν σημαίνουν το ίδιο, αφού στη λέξη “αγάπη” βάζει εκείνον τον αναστεναγμό στο “α”, που εγώ στο χαρτί δε μπορώ να τον αποτυπώσω.