"Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ.."

Ο μήνας Άυγουστος φαντάζει σαν ένας απολογισμός του χρόνου. 

“Πέτυχα αυτό”.✓

“Πέτυχα κι αυτό” ✓

“Απέτυχα σ’αυτό.”  X

“Αυτό άστο για φέτος.” ---

Mα έρχεται κάποτε η μέρα που το φώς του ήλιου εκδικείται. 

Έρχεται η μέρα που οι καυτές ηλιακτίδες φωτίζουν επιτέλους την αλήθεια. 

Καταμεσήμερα. 

Ένας ήλιος ψηλά στον ουρανό να υπόσχεται ειρήνη και έρωτα.

Η ανυπόφορη ζέστη δεν επιτρέπει κινήσεις. Η δράση, σαύρα χρυσή παραμένει στάσιμη κάτω από τη δύναμη του ήλιου. Υπάρχει μόνο η άμμος, που σιγοκαίει ύπουλα κι αργά, και η θάλασσα που ναρκωμένη κ ο ι μ ά τ α ι. 

Τα δέντρα και τα λουλούδια διαχέουν τα αρώματά τους, καμένο το χώμα καίει τα γυμνά πόδια. 

“Παπούτσια, παπούτσια!!”

Ο παράφωνος ήχος από τα τζιτζίκια προδώνει τον ύστατο πόνο τους και τρυπά την ηρεμία με οδύνη -που στους άμαθους ανθρώπους φαντάζει χαρά. 

Το ολοκληρωμένο καλοκαίρι και το στερνό παιδί του, ο Αύγουστος, κρατούν αιχμάλωτους τους μοναχικούς ανθρώπους. 

Και ποιός δεν είναι μοναχικός την σήμερον ημέρα θα μου πείτε τώρα!

Πλάι στη θάλασσα υψώνουν ομπρέλες, γυμνώνουν τα σώματα, χαράζουν κύκλο σκιάς στην άμμο και προσμένουν να’ρθει η χαρά. 

Μέσα στον κύκλο που η σκιά της ομπρέλας ορίζει, ο καθένας ονειρεύται την δική του πορεία. 

Δεν τολμούν λοιπόν να κουνηθούν και έτσι αφήνουν ελεύθερη μονάχα τη ματιά τους να πάει να βοσκήσει κρυφά σε βουβά μονοπάτια -που ενίοτε είναι  κι απαγορευμένα. 

Στο σπίτι με τους πυρωμένους τοίχους και τα ο λ ά ν ο ι χ τ α παράθυρα, αλλιώς μιλούν οι σκέψεις, αλλιώς ηχούν αισθήματα και αντιλήψεις. Χρόνια απέφευγες τη γνώση.Όχι πως δεν ήξερες την αλήθεια, αλλά έκανες τον βλάκα, για να περνάς ανώδυνα και βολικά ή για να διασώσεις κάπως την αγάπη κατι την συμπάθεια μέσα σου. 

Οι άνθρωποι -να ξέρεις- μεταφέρουν πόθους, σκέψεις σκοτεινές, επιθυμίες ανομολόγητες, που κάνουν τον ήλιο να μένει αδιάφορος. 

Τα καϊκια επιστρέφουν φορτωμένα ψαριές και η κορφή του βουνού βγάζει σύννεφα, κυπαρίσσια και ελιές μας φωνάζουν:

“Ζήστε.. ζήστε.. δε σας απομένουν και πολλά καλοκαίρια. Ο χρόνος περνά και αλέθει.. και ποιός θυμάται ύστερα αμαρτίες και λόγια;”.