Tuesday 28 September 2010

Πατάω το delete



Μικρό κορίτσι χιλιάδων ετών φωτός. Τώρα απόσταση είναι αυτό ή ηλικία; Δεν ξέρω.. Δεν έχει σημασία. 

Είμαι εδώ κι εκεί κι αλλού. Αυτό μετράει τον τελευταίο καιρό- μια περιπλάνηση απλή, τίποτα παραπάνω. Μια γενική διαδρομή χωρίς συγκεκριμένη κατάληξη. 

Ένα- η περιπλάνηση.
Δύο- η πλάνη στο περί. Στο γύρω γύρω δηλαδή.

Αυτό κάνω τόσο καιρό. Αυτή είναι η ζωή που διάλεξα. Μπερδεύω το ένα με το δύο, ζω μια περιπλάνηση στην πλάνη, ένα αλλόκοτο ταξίδι στο φανταστικό. Σ’αυτό που νομίζω πως υπάρχει. Όχι σ’αυτό που πραγματικά με περιβάλλει. 

Δεν θέλω να βρίσκομαι κάπου- θέλω να υπάρχω παντού. Να νιώθω πως είμαι το σύμπαν ολόκληρο. Εγώ να κινώ τα νήματα της ζωής. Να τρέχω με ταχύτητα που το μάτι δεν πιάνει και να κάνω δεκάδες κύκλους γύρω από τον ήλιο, σαν μικρός Ίκαρος με φτερά από κερί, μέχρι να λιώσω να χαθώ μες το σύμπαν μου. 

Δε φοβάμαι.

Ο μικρόκοσμός μου θα με απορροφήσει.

Είμαι η τροχιά μου, γι’αυτό δε νιώθω φόβο. Είμαι η ίδια η περιπλάνησή μου, το ταξίδι μου. Φεύγω για κάπου αλλού.

Τώρα πια είμαι έτοιμη να σβήσω τα πάντα.

Τα εξαφανίζω όλα- πατάω το delete και η καινούρια πλάνη μου αρχίζει. 

3 comments:

Απολ Ταρτ Ταταν said...

Πολλά ωραίο τζαί τούτο το ποστ. Έβαλα το με τη μουσική τζαί ευχαριστήθηκα το πολλά. Συμφωνώ στο να μεν φοούμαστε να κάμουμε το συμπαντικό μας ταξίδι τζαί μετά να χανούμαστε. Τί τες θέλουμε τες εφήμερες αθανασίες του μετά?

Ina said...

Kalo taxidi tote.

Κασσάνδρα said...

Πάντα ρισκάρουμε.. Πάντα ζητούμε το περισσότερο. Και ξεχνάμε να ζούμε το Τώρα.