Να ζούμε το Τέλος μας

Το να είσαι Άνθρωπος σημαίνει να ξέρεις την Τέχνη του Χρόνου. 

Την Τέχνη της σιωπής. 

Την Τέχνη της απομάκρυνσης από τους ανθρώπους. Να τους αφήνεις να κουλουριαζονται σαν έμβρυα στη μήτρα του πεπρομένου τους. 

Την Τέχνη της προετοιμασίας για να συλλέξεις τα θριμματισμένα σου κομμάτια. 

Το πιο άδικο πράγμα στη ζωή είναι ο τρόπος που τελειώνει. Η ζωή είναι σκληρή. Σκληρή σαν πέτρα που σπάζει σε άπειρα κομμάτια το παράθυρο της Ζωής. 

Τί παίρνουμε στο τέλος της Ζωής μας; Ένα Θάνατο! 

Γι'αυτό σου λέω..

"Ο κύκλος της ζωής θα’πρεπε να ξεκινάει ανάποδα."

Να πεθαίνουμε πρώτα, να τελειώνουμε από την Αρχή. 

Να ζούμε το Τέλος μας. 

Μετά να ζούμε στο γηροκομείο. Να δούμε την ανελιξή μας πίσω στον κόσμο του έρωτα, της ερωτικής ανάπτυξης, του ερωτικού πάθους, της ηδονής και του ερεθισμού. 

Να μας διώξουν όταν γίνουμε πολύ νέοι, να δουλέψουμε, να νικήσουμε, να χάσουμε, να ερωτευτούμε και να πληγωθούμε. 

Και μετά από σαράντα χρόνια σκληρής δουλειάς να είμαστε αρκετά νέοι για να μπορούμε να απολαύσουμε την συνταξιοδότησή μας. 

Να κάνουμε ναρκωτικά, να πιούμε αλκόολ, να κάνουμε αλόγιστα και συνέχεια έρωτα, να ετοιμαστούμε για το γυμνάσιο. 

Στο τέλος να πάμε στο νηπιαγωγείο, να γίνουμε παιδιά, να παίζουμε, να μην έχουμε ευθύνες. 

Και Τελικά, να πάμε πίσω στη μήτρα, να περάσουμε τους τελευταίους εννιά μήνες κολυμπώντας σε οικεία νερά.. 

και να Τελειώσουμε ως οργασμοί.