Thursday 3 June 2010

Tο τέλος ή η αρχή;


Ο ήλιος πνίγηκε πίσω από τα βουνά και το σούρουπο έκανε το φτωχικό κοιμητήριο, με τους σταυρούς βουτηγμένους στο πράσινο από τη μούχλα χόρτο, να μοιάζει με εφιαλτικό τοπίο κάποιου αρρωστημένου υποσεινήδητου.

Σε μια ορεινή πόλη της Αγγλίας, που αν σταθεί κανείς στο κέντρο του ψηλότερου βουνού της, με το ίδιο βλέμμα μπορεί συγχρόνως να διακρίνει κάτω τη θάλασσα, τα καταπράσινα βουνά πίσω, αριστερά μια σειρά από δέντρα και δεξιά έναν μισογκρεμισμένο από την υγρασία ορίζoντα, μια γυναίκα Μίλαγε, και ένας άντρας Άκουγε. Την Ιστορία της. 

Δε φάνηκε να ξαφνιάζεται απ’την ιστορία. Με την ίδια σκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα φωνή ρωτούσε, αλλά οι απαντήσεις χάνονταν, όπως χάνονται όλες οι απαντήσεις αυτού του είδους. 

Έτσι κι αλλιώς κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να εξακριβώσει αν οι απαντήσεις ήταν αληθινές ή όχι, γιατί, όπως είναι γνωστό, πολλές φορές η αλήθεια εφευρίσκεται για να ξεγελάει το ψέμα.

“Το μυαλό μοιάζει με θάλασσα. Κολυμπάς στην απεραντοσύνη του. Ακολουθείς το ρεύμα του ενστίκτου. Η πραγματική πρόκληση είναι να κολυμπάς με δεξιοτεχνία αλλά και προσοχή πάνω από τα κύματα της λογικής.”

“Δια της λογικής εξηγείται η πραγματικότητα”. Ποιά πραγματικότητα;

Είχε διδαχθεί ότι “Ο άνθρωπος είναι ον λογικό”. Όπως όταν λες “ ο άνθρωπος έχει δυο πόδια. Και μ’αυτά περπατάει. Μ’αυτά φεύγει. Μ’αυτά μένει. Ο άνθρωπος. 
Ον λογικό”.

Είχε διδαχθεί να τα ξεχωρίζει. Εύκολα. Απλά. “Πονάω, άρα αισθάνομαι, άρα λειτουργία ψυχική”.

Είχε διδαχθεί. “Σκέφτομαι, άρα λειτουργία λογική.”

Ο άνθρωπος από αίμα. Από σάρκα. Από αίμα. Από δάκρυα. Ένα σύνολο από κομμάτια. Σε ένα. 

Τα όργανα του ανθρώπινου σώματος.  Το καθένα με το σκοπό του. Στα αριστερά η σπλήνα χρησιμεύει σαν καθρέφτης του σηκωτιού. Όταν οι αρρώστιες του σώματος συγκεντρώνουν ακαθαρσίες γύρω από το σηκώτι, η σπλήνα, αφού δεν περιέχει αίμα, τις απορροφά. Τα έντερα τυλιγμένα γύρω, για να καθυστερούν τη διαδρομή της τροφής και να μην ζητά το σώμα αμέσως άλλη. 
Και η καρδιά.

Του είπε. “Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά. Δεν υπάρχει. Πονάω είναι κάπως έτσι: Πονάω-μυαλό. Πονάω-καρδιά. Πονάω-μάτια. Πονάω-αίμα. Πονάω-λογικό.”

Τίποτα ανεξάρτητο. Τίποτα ξεχωριστό. Όλα ένα. Συγκεντρωμένα σ’ένα. Όλα. Καρδιά και μυαλό και σάρκα και αίμα και πονάω και αγαπάω και λογικό και θέλω και θυμάμαι.

Είχε διδαχθεί. “Ο άνθρωπος γεννιέται με τη μοίρα του”.
Τί θα πει μοίρα;
Ήταν γυναίκα στην αρχή η μοίρα. Κι έπειτα μπήκε στη ζωή των ανθρώπων σαν πνεύμα. Έγινε η τύχη η καλή. Η τύχη του η κακή. Δηλαδή όλα. 
“Μοίρα είναι το όνομά σου. Είναι η χαρά σου. Είναι η αρρώστια. Είναι η τύχη. Είναι η αγάπη. Μοίρα είναι ο δρόμος της ζωής του ανθρώπου”.

“Λησμονώ. Όπως σταματάω. Όπως διώχνω. Όπως ξεφεύγω. Γλιτώνω. Ζω.”

Λησμονώ. 

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε ήταν ένα τσιγάρο. Το χέρι έτρεμε.
“Τί μήνα έχουμε;”.
“Ιούνιο”.
Έμεινε να βλέπει. Να ακούει. Να φοβάται. 
Οι εικόνες. Τα σχήματα. Οι ήχοι.
“Τί μέρα έχουμε;”.
“Πέμπτη”.
Λησμονώ-αρχίζω. Λησμονώ-φοβάμαι. 

Λησμονώ-τελειώνω.

“Τί ώρα είναι;”.
“Μια παρα δέκα”.

Λησμονώ-αρχίζω

2 comments:

Diasporos said...

ma fin est mon commencement et mon commencement est ma fin.


Ουροβορός.

Κασσάνδρα said...

Αέναη η προσπάθειά μα και η μοίρα μας συνεχώς να Τελειώνουμε και να Αρχίζουμε.