Η διάσταση του χρόνου θ ρ υ μ μ α τ ί σ τ η κ ε.
Αδυνατούμε να αγαπήσουμε ή να σκεφτούμε έξω από τα θραύσματα του χρόνου.
Και με το κάθε θραύσμα να σβήνει κατά μήκος της πορείας του και να εξαφανίζεται, η ζωή περνά.
Θα'ταν καλά κάπου-κάπου να σταματάμε την συνεχή επιδίωξη μας για ευτυχία και να'μαστε α π λ ά Ευτυχισμένοι.
Η απόλυτη πλήξη φέρνει Ανοία.
Η Πλήξη οσάν το γήρας ουκ έρχεται μόνη.
Στασιμότητα. Η καλή της φίλη.
Αυτή φέρνει και την Απραξία.
Η Κύπρος μου προκαλεί ένα είδος αθέλητης, μα επιβαλλόμενης, παύσης.
Η Παύση μερικές φορές οδηγεί στην ευφορία. Στην εγρήγορση. Στην Δημιουργία.
Μα τις πλείστες φορές, με στριμώχνει στον τοίχο της αβεβαιότητας.
Με κρατά εκεί ακίνητη.
Και πάνω απ'όλα με κρατά Σ τ ά σ ι μ η.
Αν η ζωή είχε περισσότερο Έρωτα θα'χε περισσότερο ενδιαφέρον.
Μα αδυνατώ να επενδύσω. Να κολλήσω σε κάτι για πολύ καιρό.
Πώς με βρίσκει κάθε φορά εξ απροόπτου η Κυρία Ματαιότης.. Και χάνω το ενδιαφέρον μου..
No comments:
Post a Comment