Sunday 6 June 2010

Suave mare magno*







Η ηδονή βρίσκεται υπό διωγμό.




Αυτή, ήταν απ’εκείνους που έκτιζαν κάστρα με τις λέξεις. Πρόθυμη να δημιουργήσει έναν κόσμο ελεύθερο για να περιπλανιέται η φαντασία. 

Κάθε ληθαράκι μια ανάμνηση. Κάθε τοίχος και μια μνήμη. 

Αυτό το κάστρο είναι η αγάπη, το πάθος, η δημιουργία. Σε πλήρη εφαρμογή.

Ένα μέρος της ψυχής της πίστευε ότι όταν η παλλίρροια πλησιάσει, δε θα’χε τίποτα να χάσει γιατί το κάστρο θα’ναι εκεί. Προστάτης.

Δυνατό και σταθερό στις γερές βάσεις της Λογικής, της Φιλοδοξίας, του Πάθους.

Ένα άλλο μέρος της πίστευε ότι θα’βρισκε τον τρόπο να νικήσει τη δύναμη των κυμάτων. Τη φοβερή δύναμη που ο ωκεανός και ο Θεός Ποσειδώνας επέβαλλαν στην Ανθρωπότητα για αιώνες.  

Αυτόξεχωρίζει τους ανθρώπους που Λάμπουν από αυτούς που χρωματίζονται με το χρώμα του Σκοταδιού: η πίστη ότι αν κτίσουν κάστρα ψηλά και γερά, ο ωκεανός δε θα μπορέσει ποτέ να τα παρασύρει μαζί του. 

Αυτός, ήταν απ’εκείνους που δεν ήξεραν να διαχωρίζουν την έννοια της λέξης “στοιχειωμένο” από την έννοια της λέξης “κάστρο”. 

Τα πράγματα γι’αυτόν ήταν απλά, όπως απλά γίνονται όλα όταν δεν τα αναλύεις πολύ. 

-Ό,τι αντέχει στο πέρασμα του χρόνου είναι κάστρο. 

-Και ό,τι είναι κάστρο πρέπει να είναι στοιχειωμένο. 

Γιατί, τα φαντάσματα γεννιούνται στη σκιά του χρόνου, όπως τα αυγά της αράχνης γεννιούνται μέσα στη σκόνη. 

Αυτή, έμπλεκε τη δική της Ζωή. Το κάστρο ήταν ο ιστός της. 
Η δημιουργία της  θα ξυπνούσε από τις στάχτες. 
Ένας αναδυώμενος, αυτογενής Φοίνικας.





ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ






Ίσως τελικά, το κρυμμένο στη σκιά του Χρόνου φάντασμα, να ήταν Αυτός.  

*Ευχάριστο να αγναντεύεις την αγριεμένη θάλασσα από τη στεριά



No comments: