Η μοναξιά γαρ μοίρα κοινή

Τη μοναξιά εγώ τη φλέρταρα από παιδί. Κι όταν την κοίταζα κατάματα πάντα ασκούσε πάνω μου μια τεράστια επιρροή με ένα ύφος μπλαζέ, με την αίσθηση των ανθρώπων γύρω. Μ’άφηνε να περιπλανιέμαι σε ακτίνες χιλιομέτρων με ένα βλέμμα  γεμάτο πόνο. Με ένα ποτήρι μισογεμάτο, ποτό πικρό που με πότιζε σταγόνα-σταγόνα τη σιωπή. Με μια βενετσιάνικη μάσκα να υποδύομαι την χαρούμενη και ευτυχισμένη Άλλη.  Με ένα τσιγάρο στο χέρι, στην άδεια πλατεία. 

Μ’έναν χάρτη ανοιχτό, σε ένα αιώνιο κυνήγι θησαυρού. Με ένα κόκκινο μαντήλι να πετάει στον άνεμο, στο λιμάνι, στο αεροδρόμιο, στην αποβάθρα, στο τεράστιο γυάλινο παράθυρο. Στους δρόμους. Με ένα τελευταίο δάκρυ που αφήνει την υπόλοιπη μου ζωή στεγνή, αποσταγμένη. 

Αλλά ο φόβος της μοναξιάς, τελικά, κερδίζει κάθε άλλη μοναξιά. Αυτή, βάζει όρια σε μια ψυχή που αγνοεί τα όρια. Εκείνη, γεμίζει ψέματα, μια ζωή που αγαπά το γνήσιο.

Κι έτσι, σε μια στιγμή,  εύκολα και απλά φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμούς, σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο έρωτα, επιδιώξεων, κοινωνίας και φιλοσοφίας. Ό,τι μάθαμε, μάθαμε. Ας μην αλλάξουμε τα “σίγουρά” μας. Ό,τι πάθαμε, πάθαμε. Απλά μένουμε στάσιμοι να κοιτάζουμε το παρελθόν. Και ξεχνάμε το μπροστά, το μέλλον.  Στο μεταξύ, τρέχει ο χρόνος. Εις βάρος μας. 

Κι εμείς χανόμαστε μέσα στην εξωτερική πραγματικότητα αγνοώντας πως όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα. Με αποτέλεσμα, τα όριά μας να μην τα μάθουμε ποτέ.

Υ.Γ.:  αφιερωμένο σ’όσους φοβούνται και σε όσους δε φοβούνται. 

          Η μοναξιά γαρ μοίρα κοινή. 

Η διαφορά υποψιάζομαι, ίσως να βρίσκεται στην Γνώση. Και όσον αφορά αυτήν ειδικά, θέλω να ελπίζω πως ίσως να έρχεται μ’ένα απειροελάχιστο, έστω δείγμα γαλήνης.