Monday 26 July 2010

Δυο χαρτοπαίχτες που ηδονίζονται να χάνουν


“Οι δρόμοι αδειάζουν. Έχεις δίκιο, είναι Καλοκαίρι. Ο κόσμος είναι σε διακοπές, σ’το πα φοβάμαι, δηλαδή γερνάω, μη γελάς.”

Τηλεφώνησε για να δει πώς περνάω μακριά του, η φωνή μου ίδια, επίπεδη, ίσως μια μικρή ανησυχία, όπως πριν, τα ίδια, “Μου λείπεις, δεν έχει σημασία, μιαν άλλη φορά”, το τηλέφωνο κλείνει απότομα. ΜΠΙΜΠ-ΜΠΙΜΠ-ΜΠΙΜΠ

Παραμονή είχα διαβάσει το μήνυμά του. Μάτια στον τοίχο, κενό. 
Νομίζω αυτό το’χω ξαναζήσει.
Και γιατί τώρα, ειδικά τώρα να προσπαθεί κάτι εντελώς άκαιρο και χωρίς κανένα νόημα αφού..

Οι προσωπικές επαφές δεν είναι απ’τα καλύτερά μου. Τα μάτια δηλώνουν πολλά απ’όσα δε θες να μοιραστείς. Μα η επιμονή επιβάλλει την συνάντηση. 

“Μοιάζεις με χαρτοπαίκτη που ηδονίζεται να χάνει, δεν έχω καμία σχέση εγώ με το χαμένο σου πάθος, δεν υπάρχω σε σχέση με σένα, μπορείς να το καταλάβεις αυτό και να ησυχάσουμε;”. Ψέματα. Όλα. Λέω ψέματα. Ήθελα να το φωνάξω. Και οι δυο μας   χαρτοπαίχτες στο ίδιο παιχνίδι είμαστε. Μα η σιωπή νίκησε το πάθος. Και το πάθος αποφάσισε να δώσει χώρο στον εγωισμό. 

Το πρόσωπό του χλωμό, το στόμα στεγνό, τα μάτια κόκκινα

Γερνάει! Τρόμος! Ένα είδος πανικού. Ο φόβος του μην εμπλακεί. 
Η μνήμη της πρώτης τους συνάντησης έμβρυο νεκρό. Ένα παιχνίδι τάβλι χωρίς κανόνες, χωρίς παίκτες. 

Γερνάω, κοιτάζει εμένα με απόγνωση, γερνάω, ψάχνει στις μαυρισμένες σιλουέτες των περαστικών, γερνάω, φοβάμαι, γερνάω, μίλησέ μου, με κάλεσες μόνο για να με διώξεις, γερνάω, άφησέ με να μιλήσω, θα μείνω λίγα λεπτά, θέλω να σε αγγίξω για λίγο, πριν φύγεις, είναι ανάγκη, γερνάω, οι δρόμοι αδειάζουν, έχεις δίκιο, είναι Καλοκαίρι, ο κόσμος είναι σε διακοπές, σ’το πα ότι φοβάμαι, δηλαδή γερνάω, μη γελάς. 

Κενό.




Περπατάει μουδιασμένη και αποφεύγει τον ήλιο, τα μάτια των παιδιών, τα καλοκαιρινά τραγούδια του έρωτα. 

Βιάζεται γιατί πρέπει να φύγει. Αφήνει πολλά πίσω. Μα η ζωή της τώρα αρχίζει. 


Τώρα απλά εύχεται να έκανε τη σωστή επιλογή.

2 comments:

Ωραία Ελένη said...

με φοβίζει που γερνάει...

Κασσάνδρα said...

πάντα φοβόμαστε το γήρας.. μα ο Φόβος είναι ένα μεγάλο κίνητρο για να ζούμε τη Ζωή όπως μας αξίζει..