Διατελώντας εν αδεία. Αορίστου διαρκείας. Αορίστου σημασίας.

Όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο φοβόμαστε το θάνατο. 

Δεν είμαστε δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλ’αδειούχοι. Δεν ήμαστε πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί-ουτε καθωσπρέπει. Ερωτοτροπούμε με τον θάνατο γιατί μας αρέσει να λεγόμαστε γενναίοι, αλλά κρυβόμαστε από τη ζωή σαν κλέφτες. 

Διατελώντας, μονίμως εν αδεία, χαμπάρι δεν πήραμε από ελεύθερη επιλογή με τίμημα και επιπτώσεις. Όντας μονίμως οπαδοί των ρητών “ο θάνατός σου η ζωή μου” και “η κόλασή μου είναι οι άλλοι”, ιδέα δεν έχουμε για της ευαισθησίας τη δύναμη. 

Κρατώντας μονίμως μια αξιοπρεπή κι αφ’υψηλού στάση, ποτέ μας δεν αντιληφθήκαμε την κρυφή μας αδιαφορία. Παίζοντας νύχτα-μέρα με το κεφάλι μας κορόνα-γράμματα, αρνηθήκαμε έτσι να δούμε της ζώσας ζωής το απαιτούμενο κουράγιο. Οι μεγαλύτεροι τζογαδόροι, εξάλλου, είναι εκείνοι “της ζωής”. Όσοι φοβούνται το τέλος και γι’αυτό το προκαλούν. Όσοι θλίβονται με της ζωής μας το χάλι και γι’αυτό την απορρίποτυν. Όσοι τρομάζουν τη μοναξιά και γι’αυτό την επιδιώκουν. Όσοι επιζητούν ένα νόημα και γι’αυτό, αρνούνται τα πάντα. Όσοι διψούν για τα πάντα, και για τούτο, δεν κάνουν τίποτα. Αφήνοντας τους “ευγενικούς” και “καθωσπρέπει” να γεμίζουν με ψευτοσεβισμό και ηθικοπλαστική διάθεση την κορνιζαρισμένη μας ζωή. 

Το πλαίσιο, μη διαταραχθεί επ’ουδενί, το πλαίσιο. Και έτσι όλες οι ελευθερίες μας είναι, μονίμως, διατελώντας εν αδεία. 

Εν αδεία, ο έρωτας, η ευαισθησία, η αλήθεια και το συναίσθημα. Εν αδεία το όνειρο, η ελπίδα και το θαύμα. Εν αδεία η παιδική μας αθωότητα και ο προσδοκώμενος παράδεισος. Εν αδεία ο εαυτός μας, που έχει κουρνιάσει σαν ζωάκι φοβισμένο κάτω από το ένδυμα το κοινωνικό. Εν αδεία η ζωή μας χωρίς καν να μας υπόσχεται κιόλας μιαν άλλη ζωή. Εν αδεία ο Θεός, η ιδεολογία μας κι αυτή καθαυτή η ανθρώπινη ύπαρξη. 

Χωμένη κάτω από τα ερείπια, χαμένη μέσα στημικρή οθόνη, αόρατη σε ένα, ες αεί, μπανιστίρι ζωής που μας προσφέρουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Όλα στην εντέλεια και η αταξία σε διακοπές. Ξεχνώντας μονίμως έτσι ότι “ο έρωτας δεν είναι ποτέ καλύτερος από τον εραστή”. Γι’αυτό και οι πρόστυχοι αγαπούν πρόστυχα, οι βίαιοι βίαια, οι αδύναμοι αδύναμα, οι ανόητοι ανόητα και οι αδειούχοι -όλοι εμείς- περιληπτικά, αποσπασματικά και παρενθετικά. Δηλαδή σαν θεατρίνοι. Όσο κρατάει η παράσταση. 

Αλλά να θυμάσαι, η αγάπη ενός ελεύθερου ανθρώπου, δεν είναι ποτέ σίγουρη.