Ο νοσταλγός του μέλλοντος

Η νοσταλγία έχει τις ρίζες στο παρόν στο παρελθόν ή στο μέλλον; 

Πριν απαντήσεις, σκέψου. Τί σου λείπει περισσότερο; 

Το “τώρα”, το “πριν” ή το “μπορεί”;

  

Το μέλλον θα’πρεπε να νοσταλγούμε. Γιατί το κουβαλάμε μέσα μας για να μην αρκούμαστε σε ό,τι κι ό,τι. Αυτό δηλαδή που επιδίωκουμε. Εκείνο δηλαδή που φανταζόμαστε. Το όνειρο το χτίσαμε να μας κοιτάζει αφ’υψηλού. Να μας κοροιδεύει. Και συνεχίζουμε να παλεύουμε να το νικήσουμε. 

Ίσως και να’ναι ο πιο αληθινός εαυτός μας που "νοσταλγεί" και "θυμάται" τα πιο γνήσια, τα πιο "δικά μας", τα πιο "αληθινά".

Αλλ’έχεις πάντα της εξορίας τη γεύση στο στήθος, κι αυτόν τον κόμπο νοσταλγίας στο λαιμό. 


Δε σε χωρά ο τόπος κι όλο ζητάς να επιστρέψεις πίσω στον παράδεισο, στην αρχή των πάντων, στην κοιλιά της μάνας σου, στα παιδικά σου χρόνια, στο πρώτο κύτταρο, στο σύμπαν.. Αλλ’όμως ο παράδεισος βρίσκεται στην πορεία. Αν βρεις ποιος είσαι.. και αν το θέλεις πολύ..αν λες αλήθεια..και αν δεν κουραστείς ν’αναζητάς..αν λαχταράς τόσο πολύ την αφετηρία.. Είναι στο τέρμα. Λιγάκι παρακάτω. Την περικλείεις στο κύτταρο, σαν εικόνα, σαν αίσθηση, σαν χρώμα, σαν ποίηση, σαν έρωτα και σαν προορισμό. 

Μονάχα που οι λάθος εικόνες μας κάνουν παράσιτα και ξοδευόμαστε όλοι σε μια ζωή 
β ρ α χ υ κ υ κ λ ω μ έ ν η. 


Νοσταλγούμε όσα είχαμε και ξεχνάμε όσα μπορούμε να έχουμε. 

Ποιό μέλλον νοσταλγώντας δε μας χωρούν τα ρούχα μας;