Έτσι!!

Εμένα μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο.

Στη δουλειά, στον έρωτα, στην ποίηση, στην τρέλα.. 

Κατά περιόδους και με ένταση. Αυτό που έμενε πίσω ήταν μονάχα στάχτη. 

Για να ακριβολογούμε, στην ποίηση ποτέ δε με κυνηγούσε. Η ποίηση με φοβίζει. Μπαίνει στην ψυχή και φέρνει τα μέσα, έξω. 

Μα αγαπάω το γράψιμο. Ήσυχες σκέψεις. Καθημερινές. Γνώριμες κινήσεις. Μόλις τις δεις γραμμένες βλέπεις τον χρόνο νικημένο και εσένα θριαμβευτή. 

Γιατί μπορεί να έρθει η ώρα και η στιγμή να αναρωτηθείς “ Υ π ά ρ χ ω; ” και ύστερα να μην υπάρχεις.

Πάντα να λέω πως ΔΕΝ είμαι αυτή. Δεν θέλω να ξέρω πια είμαι. Σου’πα.. 

Θέλω να’μαι παντού. 

Επειδή σ’αυτή τη ζωή τη μάταιη και γι’αυτό και τόσο μαγική, αλλού απευθυνόμαστε κι αλλού βρισκόμαστε. 

Επειδή σ’αυτή τη ζωή τη μαγική, αλλού μας λένε να πάμε και αλλού οδεύουμε. 

Έτσι. Επειδή ΕΤΣΙ.