Σεβαστείτε το Σχήμα μου

Κάποτε μίλησε με κάποιον τρανό και δυνατό άνθρωπο. Που θαύμαζε και λάτρευε για χρόνια. Σοφός. Γεμάτος Αγάπη. Γεμάτος Γνώση.                 Ελεύθερος.

“Μάθε να κολυμπάς μέσα στα κύμματα που σε βοηθούν στη φυγή.”

Το’δεσε κόμπο κι έβαλε για στόχο στη ζωή της να δαμάσει όλων των ειδών τα κύμματα. Από άμποτη και τρικυμμία μέχρι θύελλα και καταιγίδα.  

Το κολύμπι έγινε καβούκι της, και κιβωτός της, καθώς, περνούσαν τα χρόνια, ένιωθε άνθρωπος-χελώνα και πλάσμα του Κατακλυσμού. Κι όλα αυτά στη μεγάλη περίοδο της λειψυδρίας -και της λειψανδρείας-. 

Ζούσε τη μεγάλη περιπέτεια του πάθους, μοιράζοντας τους αγώνες ανάλογα με τους άντρες που εντόπιζε. Συστηνόταν ανάλογα για την περίσταση: άλλοτε σαν Εδώ και άλλοτε σαν Εκεί. 

Μεταξύ τους αυτοί, την φωνάζαν, η Π α ρ α π έ ρ α. 

Κι αυτό γιατί όταν έφτανε στον πρώτο προορισμό της, έλεγε: “Εντάξει, φτάσαμε, αν πηγαίναμε όμως παραπέρα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ίσως να ανακαλύπταμε κάτι άλλο..”.

Και έτσι πάντα βρισκόταν με το ένα πόδι στην Έξοδο. 

Εγκατάλειψη εις το όνομαν της Ελευθερίας. 

Περιπλανώμενη σαν την άδικη κατάρα. Σ’έναν τόπο μεταφυσικό.

Το δικό της συμπέρασμα εν κατακλείδι: Aυτό που κυνηγάμε είναι άπιαστο! 

Κι ας μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι ο κόσμος μας κοιτάζει περίεργα, γιατί στα μάτια του μοιάζουμε με τον τρελό που προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκιά του. 

Εγώ τί είμαι; Μια ιεροφάντιδα είμαι, που δε δίνει βάση στην πραγματικότητα, ούτε στα όνειρα.