Sunday 13 June 2010

Ο φόβος του θανάτου πηγάζει από το φόβο της ζωής.

Κρίνουμε. 
Και δεν μας απομένει χρόνος να αγαπήσουμε. 

Η Ευτυχία βρίσκεται κρυμμένη ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές
Μόνο μην ξεχάσεις να ανάψεις το Φως κάποια στιγμη.

Μπορεί να μην είμαστε εκεί που είχαμε πρόθεση να είμαστε, αλλά τελικά μπορεί να καταλήξουμε εκεί που Χρειαζόμαστε να είμαστε. 

Κάθε δευτερόλεπτο αναπνοής. Κάθε μυρωδιά. Ο δροσερός αέρας στο πρόσωπό σου. 
NΥΞΗ: οι άνθρωποι έχουν χρόνια, καιρό για χάσιμο, και παραμένουν προσκολλημένοι σε δευτερόλεπτα.

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι τρελός
Τρελός για Ζωή. Τρελός για να μιλάει. Τρελός για να Σωθεί. 
Να επιθυμεί τα πάντα την ίδια στιγμή. 
Ποτέ να μην χασμουριέται ή να υποβάλεται σε κοινοτυπίες. 
Να Καίγεται, να Φλέγεται, να Ζεσταίνεται σαν ένα υπέροχο κίτρινο κερί που εκρήγνυται σαν αράχνη μέσα στα αστέρια.

Ο Χρόνος περνά. Ακόμη και όταν μας φαίνεται αδύνατο. Όταν κάθε ήχος του δευτερολέπτου ΤΙΚ ΤΑΚ πονάει σαν τον παλμό του αίματος πίσω από μια μελανιά. Περνάει άνισα παίρνοντας παράξενες, δύσκολες ή εύκολες στροφές. 
Π Ε Ρ Ν Α Ε Ι 

Καθένας ζωγραφίζει στον καμβά της Ζωής το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, την τέχνη και τον πόνο, την ε π ι λ ο γ ή και τη θλίψη, τη σκληρότητα και τη θυσία

Είμαστε ο καθένας ένα φανταστικό πινέλο, ένα κομμάτι της ψευδαίσθησης που παλεύει να κρατηθεί σε κάτι στερεό, κάτι πραγματικό. Να το θυμόμαστε αυτό τη στιγμή που θα κάνουμε ένα βήμα πίσω για να θαυμάσουμε, να κρίνουμε, να λατρέψουμε ή να αντιπαθήσουμε το “έργο τέχνης” μας. 
Να θυμόμαστε να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας. 
Επειδή πολλές φορές κυριαρχεί το γκρίζο στον πίνακα της Ζωής. 
Γιατί, κανείς, δε μπορεί να ζεί στο Φως όλη την ώρα.

Ο φόβος του θανάτου πηγάζει από το φόβο της ζωής. Ο άνθρωπος που ζει πλήρως είναι έτοιμος ανα πάσα στιγμή να πεθάνει.   Ζ Η Σ Ε

Σκοτεινιά. Κούραση. Ο Χρόνος ειν’ένα τίποτα.




Είμαστε ΕΔΩ. Παγιδευμένοι στο κεχριμπάρι της στιγμής. Δεν υπάρχει Γιατί.

                  Πάρτε και λίγο Καββαδία.

3 comments:

Diasporos said...

Φωτιά βγάζει το κείμενο πόψε Κασσάνδρα. Με ρυθμό τυμπάνων, τρομπέττων. Φωνή Τρελού.

Ωραία Ελένη said...

Αγαπητή Κασσάνδρα,

Αυτό που λες με τον χρόνο που κυλά... το νοιώθω πολύ έντονα αυτές τις μέρες... και σκέφτομαι αν όντως έζησα, τί έχω κάνει και τί θα κάνω αργότερα πραγματικά για να ΖΗΣΩ, όπως το εννοείς... είσαι πολύ γενναία πάντως για να συζητάς το θέμα το θανάτου και τον φόβο... λυπητές προφητείες που δύσκολα ακούει κανείς...κασσάνδρα...

Κασσάνδρα said...

Φωνή Τρελού, Διάσπορε.. Γιατί η Τρέλα συνυπάρχει με την Δημιουργία, με την Έκφραση, με το Πάθος.

Ελένη μου, γενναία δεν θα μ'έλεγα. Μάλλον ρεαλίστρια. Μάλλον πολύ λογική. Και Μάλλον, Καταραμένη στην καταδίκη της ασταμάτητης Αναζήτησης.