Και χάνω το ενδιαφέρον μου..

Η διάσταση του χρόνου θ ρ υ μ μ α τ ί σ τ η κ ε. 

Αδυνατούμε να αγαπήσουμε ή να σκεφτούμε έξω από τα θραύσματα του χρόνου. 

Και με το κάθε θραύσμα να σβήνει κατά μήκος της πορείας του και να εξαφανίζεται, η ζωή περνά.

Θα'ταν καλά κάπου-κάπου να σταματάμε την συνεχή επιδίωξη μας για ευτυχία και να'μαστε α π λ ά Ευτυχισμένοι. 

Η απόλυτη πλήξη φέρνει Ανοία.

Η Πλήξη οσάν το γήρας ουκ έρχεται μόνη. 

Στασιμότητα. Η καλή της φίλη.

Αυτή φέρνει και την Απραξία.

Η Κύπρος μου προκαλεί ένα είδος αθέλητης, μα επιβαλλόμενης, παύσης.

Η Παύση μερικές φορές οδηγεί στην ευφορία. Στην εγρήγορση. Στην Δημιουργία.

Μα τις πλείστες φορές, με στριμώχνει στον τοίχο της αβεβαιότητας.

Με κρατά εκεί ακίνητη. 

Και πάνω απ'όλα με κρατά Σ τ ά σ ι μ η.

Αν η ζωή είχε περισσότερο Έρωτα θα'χε περισσότερο ενδιαφέρον. 

Μα αδυνατώ να επενδύσω. Να κολλήσω σε κάτι για πολύ καιρό. 

Πώς με βρίσκει κάθε φορά εξ απροόπτου η Κυρία Ματαιότης.. Και χάνω το ενδιαφέρον μου..

Να ζούμε το Τέλος μας

Το να είσαι Άνθρωπος σημαίνει να ξέρεις την Τέχνη του Χρόνου. 

Την Τέχνη της σιωπής. 

Την Τέχνη της απομάκρυνσης από τους ανθρώπους. Να τους αφήνεις να κουλουριαζονται σαν έμβρυα στη μήτρα του πεπρομένου τους. 

Την Τέχνη της προετοιμασίας για να συλλέξεις τα θριμματισμένα σου κομμάτια. 

Το πιο άδικο πράγμα στη ζωή είναι ο τρόπος που τελειώνει. Η ζωή είναι σκληρή. Σκληρή σαν πέτρα που σπάζει σε άπειρα κομμάτια το παράθυρο της Ζωής. 

Τί παίρνουμε στο τέλος της Ζωής μας; Ένα Θάνατο! 

Γι'αυτό σου λέω..

"Ο κύκλος της ζωής θα’πρεπε να ξεκινάει ανάποδα."

Να πεθαίνουμε πρώτα, να τελειώνουμε από την Αρχή. 

Να ζούμε το Τέλος μας. 

Μετά να ζούμε στο γηροκομείο. Να δούμε την ανελιξή μας πίσω στον κόσμο του έρωτα, της ερωτικής ανάπτυξης, του ερωτικού πάθους, της ηδονής και του ερεθισμού. 

Να μας διώξουν όταν γίνουμε πολύ νέοι, να δουλέψουμε, να νικήσουμε, να χάσουμε, να ερωτευτούμε και να πληγωθούμε. 

Και μετά από σαράντα χρόνια σκληρής δουλειάς να είμαστε αρκετά νέοι για να μπορούμε να απολαύσουμε την συνταξιοδότησή μας. 

Να κάνουμε ναρκωτικά, να πιούμε αλκόολ, να κάνουμε αλόγιστα και συνέχεια έρωτα, να ετοιμαστούμε για το γυμνάσιο. 

Στο τέλος να πάμε στο νηπιαγωγείο, να γίνουμε παιδιά, να παίζουμε, να μην έχουμε ευθύνες. 

Και Τελικά, να πάμε πίσω στη μήτρα, να περάσουμε τους τελευταίους εννιά μήνες κολυμπώντας σε οικεία νερά.. 

και να Τελειώσουμε ως οργασμοί. 

Ο φόβος του θανάτου πηγάζει από το φόβο της ζωής.

Κρίνουμε. 

Και δεν μας απομένει χρόνος να αγαπήσουμε. 

Η Ευτυχία βρίσκεται κρυμμένη ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές. 

Μόνο μην ξεχάσεις να ανάψεις το Φως κάποια στιγμη.

Μπορεί να μην είμαστε εκεί που είχαμε πρόθεση να είμαστε, αλλά τελικά μπορεί να καταλήξουμε εκεί που Χρειαζόμαστε να είμαστε. 

Κάθε δευτερόλεπτο αναπνοής. Κάθε μυρωδιά. Ο δροσερός αέρας στο πρόσωπό σου. 

NΥΞΗ: οι άνθρωποι έχουν χρόνια, καιρό για χάσιμο, και παραμένουν προσκολλημένοι σε δευτερόλεπτα.

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι τρελός. 

Τρελός για Ζωή. Τρελός για να μιλάει. Τρελός για να Σωθεί. 

Να επιθυμεί τα πάντα την ίδια στιγμή. 

Ποτέ να μην χασμουριέται ή να υποβάλεται σε κοινοτυπίες. 

Να Καίγεται, να Φλέγεται, να Ζεσταίνεται σαν ένα υπέροχο κίτρινο κερί που εκρήγνυται σαν αράχνη μέσα στα αστέρια.

Ο Χρόνος περνά. Ακόμη και όταν μας φαίνεται αδύνατο. Όταν κάθε ήχος του δευτερολέπτου ΤΙΚ ΤΑΚ πονάει σαν τον παλμό του αίματος πίσω από μια μελανιά. Περνάει άνισα παίρνοντας παράξενες, δύσκολες ή εύκολες στροφές. 

Π Ε Ρ Ν Α Ε Ι 

Καθένας ζωγραφίζει στον καμβά της Ζωής το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, την τέχνη και τον πόνο, την ε π ι λ ο γ ή και τη θλίψη, τη σκληρότητα και τη θυσία. 

Είμαστε ο καθένας ένα φανταστικό πινέλο, ένα κομμάτι της ψευδαίσθησης που παλεύει να κρατηθεί σε κάτι στερεό, κάτι πραγματικό. Να το θυμόμαστε αυτό τη στιγμή που θα κάνουμε ένα βήμα πίσω για να θαυμάσουμε, να κρίνουμε, να λατρέψουμε ή να αντιπαθήσουμε το “έργο τέχνης” μας. 

Να θυμόμαστε να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας. 

Επειδή πολλές φορές κυριαρχεί το γκρίζο στον πίνακα της Ζωής. 

Γιατί, κανείς, δε μπορεί να ζεί στο Φως όλη την ώρα.

Ο φόβος του θανάτου πηγάζει από το φόβο της ζωής. Ο άνθρωπος που ζει πλήρως είναι έτοιμος ανα πάσα στιγμή να πεθάνει.   Ζ Η Σ Ε

Σκοτεινιά. Κούραση. Ο Χρόνος ειν’ένα τίποτα.

Είμαστε ΕΔΩ. Παγιδευμένοι στο κεχριμπάρι της στιγμής. Δεν υπάρχει Γιατί.

                  Πάρτε και λίγο Καββαδία.

Σεβαστείτε το Σχήμα μου

Κάποτε μίλησε με κάποιον τρανό και δυνατό άνθρωπο. Που θαύμαζε και λάτρευε για χρόνια. Σοφός. Γεμάτος Αγάπη. Γεμάτος Γνώση.                 Ελεύθερος.

“Μάθε να κολυμπάς μέσα στα κύμματα που σε βοηθούν στη φυγή.”

Το’δεσε κόμπο κι έβαλε για στόχο στη ζωή της να δαμάσει όλων των ειδών τα κύμματα. Από άμποτη και τρικυμμία μέχρι θύελλα και καταιγίδα.  

Το κολύμπι έγινε καβούκι της, και κιβωτός της, καθώς, περνούσαν τα χρόνια, ένιωθε άνθρωπος-χελώνα και πλάσμα του Κατακλυσμού. Κι όλα αυτά στη μεγάλη περίοδο της λειψυδρίας -και της λειψανδρείας-. 

Ζούσε τη μεγάλη περιπέτεια του πάθους, μοιράζοντας τους αγώνες ανάλογα με τους άντρες που εντόπιζε. Συστηνόταν ανάλογα για την περίσταση: άλλοτε σαν Εδώ και άλλοτε σαν Εκεί. 

Μεταξύ τους αυτοί, την φωνάζαν, η Π α ρ α π έ ρ α. 

Κι αυτό γιατί όταν έφτανε στον πρώτο προορισμό της, έλεγε: “Εντάξει, φτάσαμε, αν πηγαίναμε όμως παραπέρα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ίσως να ανακαλύπταμε κάτι άλλο..”.

Και έτσι πάντα βρισκόταν με το ένα πόδι στην Έξοδο. 

Εγκατάλειψη εις το όνομαν της Ελευθερίας. 

Περιπλανώμενη σαν την άδικη κατάρα. Σ’έναν τόπο μεταφυσικό.

Το δικό της συμπέρασμα εν κατακλείδι: Aυτό που κυνηγάμε είναι άπιαστο! 

Κι ας μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι ο κόσμος μας κοιτάζει περίεργα, γιατί στα μάτια του μοιάζουμε με τον τρελό που προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκιά του. 

Εγώ τί είμαι; Μια ιεροφάντιδα είμαι, που δε δίνει βάση στην πραγματικότητα, ούτε στα όνειρα. 

Suave mare magno*

Η ηδονή βρίσκεται υπό διωγμό.

Αυτή, ήταν απ’εκείνους που έκτιζαν κάστρα με τις λέξεις. Πρόθυμη να δημιουργήσει έναν κόσμο ελεύθερο για να περιπλανιέται η φαντασία. 

Κάθε ληθαράκι μια ανάμνηση. Κάθε τοίχος και μια μνήμη. 

Αυτό το κάστρο είναι η αγάπη, το πάθος, η δημιουργία. Σε πλήρη εφαρμογή.

Ένα μέρος της ψυχής της πίστευε ότι όταν η παλλίρροια πλησιάσει, δε θα’χε τίποτα να χάσει γιατί το κάστρο θα’ναι εκεί. Προστάτης.

Δυνατό και σταθερό στις γερές βάσεις της Λογικής, της Φιλοδοξίας, του Πάθους.

Ένα άλλο μέρος της πίστευε ότι θα’βρισκε τον τρόπο να νικήσει τη δύναμη των κυμάτων. Τη φοβερή δύναμη που ο ωκεανός και ο Θεός Ποσειδώνας επέβαλλαν στην Ανθρωπότητα για αιώνες.  

Αυτό, ξεχωρίζει τους ανθρώπους που Λάμπουν από αυτούς που χρωματίζονται με το χρώμα του Σκοταδιού: η πίστη ότι αν κτίσουν κάστρα ψηλά και γερά, ο ωκεανός δε θα μπορέσει ποτέ να τα παρασύρει μαζί του. 

Αυτός, ήταν απ’εκείνους που δεν ήξεραν να διαχωρίζουν την έννοια της λέξης “στοιχειωμένο” από την έννοια της λέξης “κάστρο”. 

Τα πράγματα γι’αυτόν ήταν απλά, όπως απλά γίνονται όλα όταν δεν τα αναλύεις πολύ. 

-Ό,τι αντέχει στο πέρασμα του χρόνου είναι κάστρο. 

-Και ό,τι είναι κάστρο πρέπει να είναι στοιχειωμένο. 

Γιατί, τα φαντάσματα γεννιούνται στη σκιά του χρόνου, όπως τα αυγά της αράχνης γεννιούνται μέσα στη σκόνη. 

Αυτή, έμπλεκε τη δική της Ζωή. Το κάστρο ήταν ο ιστός της. 

Η δημιουργία της  θα ξυπνούσε από τις στάχτες. 

Ένας αναδυώμενος, αυτογενής Φοίνικας.

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ

Ίσως τελικά, το κρυμμένο στη σκιά του Χρόνου φάντασμα, να ήταν Αυτός.  

*Ευχάριστο να αγναντεύεις την αγριεμένη θάλασσα από τη στεριά. 

Tο τέλος ή η αρχή;

Ο ήλιος πνίγηκε πίσω από τα βουνά και το σούρουπο έκανε το φτωχικό κοιμητήριο, με τους σταυρούς βουτηγμένους στο πράσινο από τη μούχλα χόρτο, να μοιάζει με εφιαλτικό τοπίο κάποιου αρρωστημένου υποσεινήδητου.

Σε μια ορεινή πόλη της Αγγλίας, που αν σταθεί κανείς στο κέντρο του ψηλότερου βουνού της, με το ίδιο βλέμμα μπορεί συγχρόνως να διακρίνει κάτω τη θάλασσα, τα καταπράσινα βουνά πίσω, αριστερά μια σειρά από δέντρα και δεξιά έναν μισογκρεμισμένο από την υγρασία ορίζoντα, μια γυναίκα Μίλαγε, και ένας άντρας Άκουγε. Την Ιστορία της. 

Δε φάνηκε να ξαφνιάζεται απ’την ιστορία. Με την ίδια σκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα φωνή ρωτούσε, αλλά οι απαντήσεις χάνονταν, όπως χάνονται όλες οι απαντήσεις αυτού του είδους. 

Έτσι κι αλλιώς κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να εξακριβώσει αν οι απαντήσεις ήταν αληθινές ή όχι, γιατί, όπως είναι γνωστό, πολλές φορές η αλήθεια εφευρίσκεται για να ξεγελάει το ψέμα.

“Το μυαλό μοιάζει με θάλασσα. Κολυμπάς στην απεραντοσύνη του. Ακολουθείς το ρεύμα του ενστίκτου. Η πραγματική πρόκληση είναι να κολυμπάς με δεξιοτεχνία αλλά και προσοχή πάνω από τα κύματα της λογικής.”

“Δια της λογικής εξηγείται η πραγματικότητα”. Ποιά πραγματικότητα;

Είχε διδαχθεί ότι “Ο άνθρωπος είναι ον λογικό”. Όπως όταν λες “ ο άνθρωπος έχει δυο πόδια. Και μ’αυτά περπατάει. Μ’αυτά φεύγει. Μ’αυτά μένει. Ο άνθρωπος. 
Ον λογικό”.

Είχε διδαχθεί να τα ξεχωρίζει. Εύκολα. Απλά. “Πονάω, άρα αισθάνομαι, άρα λειτουργία ψυχική”.

Είχε διδαχθεί. “Σκέφτομαι, άρα λειτουργία λογική.”

Ο άνθρωπος από αίμα. Από σάρκα. Από αίμα. Από δάκρυα. Ένα σύνολο από κομμάτια. Σε ένα. 

Τα όργανα του ανθρώπινου σώματος.  Το καθένα με το σκοπό του. Στα αριστερά η σπλήνα χρησιμεύει σαν καθρέφτης του σηκωτιού. Όταν οι αρρώστιες του σώματος συγκεντρώνουν ακαθαρσίες γύρω από το σηκώτι, η σπλήνα, αφού δεν περιέχει αίμα, τις απορροφά. Τα έντερα τυλιγμένα γύρω, για να καθυστερούν τη διαδρομή της τροφής και να μην ζητά το σώμα αμέσως άλλη. 

Και η καρδιά.

Του είπε. “Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά. Δεν υπάρχει. Πονάω είναι κάπως έτσι: Πονάω-μυαλό. Πονάω-καρδιά. Πονάω-μάτια. Πονάω-αίμα. Πονάω-λογικό.”

Τίποτα ανεξάρτητο. Τίποτα ξεχωριστό. Όλα ένα. Συγκεντρωμένα σ’ένα. Όλα. Καρδιά και μυαλό και σάρκα και αίμα και πονάω και αγαπάω και λογικό και θέλω και θυμάμαι.

Είχε διδαχθεί. “Ο άνθρωπος γεννιέται με τη μοίρα του”.

Τί θα πει μοίρα;

Ήταν γυναίκα στην αρχή η μοίρα. Κι έπειτα μπήκε στη ζωή των ανθρώπων σαν πνεύμα. Έγινε η τύχη η καλή. Η τύχη του η κακή. Δηλαδή όλα. 

“Μοίρα είναι το όνομά σου. Είναι η χαρά σου. Είναι η αρρώστια. Είναι η τύχη. Είναι η αγάπη. Μοίρα είναι ο δρόμος της ζωής του ανθρώπου”.

“Λησμονώ. Όπως σταματάω. Όπως διώχνω. Όπως ξεφεύγω. Γλιτώνω. Ζω.”

Λησμονώ. 

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε ήταν ένα τσιγάρο. Το χέρι έτρεμε.

“Τί μήνα έχουμε;”.

“Ιούνιο”.

Έμεινε να βλέπει. Να ακούει. Να φοβάται. 

Οι εικόνες. Τα σχήματα. Οι ήχοι.

“Τί μέρα έχουμε;”.

“Πέμπτη”.

Λησμονώ-αρχίζω. Λησμονώ-φοβάμαι. 

Λησμονώ-τελειώνω.

“Τί ώρα είναι;”.

“Μια παρα δέκα”.

Λησμονώ-αρχίζω. 

Η αμμοθύελλά σου

H μοίρα είναι σαν μια μικρή αμμοθύελλα. Αλλάζει συνεχώς κατευθύνσεις. 


Αλλάζεις δρομάκια, αλλά σε κυνηγάει. Στρίφεις πάλι, αλλά η θύελλα παραμένει στο κατόπι σου. 
Παίζεις και ξαναπαιζεις το ίδιο παιχνίδι. 
Λες και χορεύεις ένα δυσοίωνο χορό με το θάνατο λίγο πριν την αυγή.


Η θύελλα ετούτη δεν φύσηξε από μακριά. 
Αυτή η θύελλα είσαι εσύ. Κάτι μέσα σου. 


Παραδώσου. 


Αφέσου στο κέντρο της. 
Κλείσε τα μάτια και βουλώσε τ 'αυτιά, μην αφήσεις την άμμο να μη μπεί μέσα. 
Kαι διέσχισε την, βήμα-βήμα. 


Δεν υπάρχει ήλιος. Ούτε φεγγάρι. Καμία κατεύθυνση. 
Η αίσθηση του χρόνου ανύπαρκτη. 


Μόνο λεπτή λευκή άμμος στροβιλίζεται στον ουρανό σαν κονιορτοποιημένα οστά. 
Αυτό είναι το είδος της αμμοθύελλας που χρειάζεσαι.


Βίαια, μεταφυσική, και συμβολική η καταιγίδα σου.
Μη γελαστείς ότι θα ξεφύγεις. 


Κόβει τη σάρκα σαν χίλιες λεπίδες. Πολλοί ματώνουν εκεί, και εσύ μαζί. 
Ζεστό, κόκκινο αίμα. 
Το παίρνεις στα χέρια σου, το δικό σου αίμα και το αίμα των άλλων. 


Και μόλις η θύελλα κοπάσει δεν θυμάσαι πώς τα κατάφερες μέχρι εκεί.
Δεν είσαι καν σίγουρος, αν η καταιγίδα όντως τελείωσε. 


Ένα είναι το σίγουρο. 

Σαν βγείς από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ξεκίνησε αυτόν τον αγώνα επιβίωσης. 

Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της.